Orawa – kraina nieznana lub trochę zapomniana, ale kusząca tajemnicą. W literackich relacjach odkrywających Orawę (Zejsznera, Zawilińskiego, Wańkowicza), odnajdziemy motyw wjazdu w legendarną, zagubioną wśród niedostępnych gór krainę – wyjątkową, ale również zagadkową. Gdy odwiedzający zostawiają za sobą orawskie miejsca,

Orawianie od dawien żyją na granicy. Przywykli do niej. Granica niejako w nich wrosła. Można powiedzieć, że jest znakiem, symbolem orawskiej ziemi. Pogranicze, powiedział kiedyś na legendarnym już dzisiaj kazaniu w Lipnicy Wielkiej ksiądz profesor Józef Tischner, osobliwe rzeczy wyczynia

Chciałbym tak czasem przenieść się na początek XX wieku.  Usiąść w aptece u Eugeniusza Sterculi i wsłuchiwać się w ówczesne rozmowy. Wpatrywać się w rozpalone oczy orawskich działaczy i słyszeć słowa o odpowiedzialności za „rodną ziemię”, o przywiązaniu do tradycji

Kiedy przybyłem do Lipnicy Wielkiej, a dokładnie do Kiczor to popołudniami, a szczególnie wieczorami słychać było tu i ówdzie pieśni śpiewane przez pasterzy. Bydło paśli wszyscy, dorośli, młodzi starsi, słowem komu przypadło wygnać krowę czy kozy na pastwisko z bicza,

Czasem mam takie nieodparte wrażenie, że Orawa milknie, z dnia na dzień, z roku na rok, coraz bardziej, coraz mocniej. Czasem się z nami przekomarza, czasem nawet powie nam prawdę w oczy. Ale najczęściej milczy. Tak stanowczo i do bólu.