przyp. red.: lub Aleksander Matonog

Urodził się w 1886 roku w Podwilku. Jeden z pierwszych inteligentów z Górnej Orawy, wybitny „budziciel polskości”. Z braku możliwoś­ci finansowych nie ukończył szkoły średniej, pracował w Krakowie w teatrze im. J. Słowackiego w charakterze statysty. Około roku 1908 wrócił na Orawę, gdzie został podnotariuszem w Podwilku. Między innymi dzięki jego działalności, po dwudziestoletniej przerwie, Polacy na Górnej Orawie i na Spiszu w spisie ludności w 1911 roku zostali znów spisani jako Polacy, a nie jako Słowacy.

W maju 1911 roku nawiązał kontakt z drem Janem Bednarskim w
wyniku czego stał się jednym z trzech współautorów broszury „Co my
za jedni?” (napisał do niej art. „Wstyd się wstydzić ojca i matki swojej”). Powołany w czasie pierwszej wojny światowej do armii austrowęgierskiej rozchorował się i wrócił do Nowego Targu. Zmarł 6 kwietnia 1918 roku nie doczekawszy wolności polskiej Orawy. Był współpracownikiem „Gazety Podhalańskiej” i współpracownikiem Sekcji Ludoznawczej Towarzystwa Tatrzańskiego.

T. N.

Tomasz Nowalnicki, Aleksander Matonóg, Orawa. 1990, nr 6-8, s. 19.